Cultuurevenement (Nederlands 2): filmvoorstelling All of Us
Zaterdag 1 februari ging ik naar de film 'All of Us' van regisseur Willem Wallyn kijken in Kinepolis Hasselt. Nadat ik de trailer van de film bekeken had, was ik er zeker van dat ik deze film ook in zijn geheel wou zien.
De film 'All of us' is een tragikomisch verhaal van huisvrouw Cathy (Maaike Neuville), die lijdt aan borstkanker en nog maar enkele maanden te leven heeft. Ze komt terecht in een praatgroep voor terminale patiënten, geleid door therapeute Els (Barbara Sarafian) die in een midlifecrisis zit en eigenlijk zelf problemen heeft. Cathy licht haar familie bewust niet in over haar toestand, maar ze heeft een plan. Ze wil dat haar jongere zus, na haar dood, haar rol in haar gezin overneemt, als vrouw én als moeder. Haar zus ziet dat echter niet zitten.
In de praatgroep leert Cathy lotgenoten Elisabeth (Joke Devynck), Philippe (Bruno Vanden Broecke) en Vincent (Jan Hammenecker) kennen. De dood zit hen alle vier op de hielen, maar ze hebben allemaal hun eigen manier om ermee om te gaan. Het enige wat hen bindt, is de angst. In de praatgroep komen ze van elkaar te weten wie ze zijn en wat ze doen.
Ondanks het feit dat het centrale onderwerp kanker is, is 'All of us' geen trieste bedoening waarbij je jouw zakdoek te allen tijde bij de hand moet hebben. De regisseur noemt de film dan ook een 'tragikomisch verhaal over het leven'. Het is een film die je doet lachen door je tranen heen. Dat heb ook ik ervaren. Ondanks het feit dat ik het schrijnend vond dat een huismoeder haar gezin moest achterlaten, waren er ook momenten waarop mijn lachspieren werden getraind.
Natuurlijk wordt er in de film niet gelachen met kanker en met de dood, want dat kan absoluut niet door de beugel. Wel wordt er gelachen met de knulligheid waarmee er met het naderende einde van de personages wordt omgegaan. Ook de personages zelf doen soms uitspraken die je aan het lachen brengen. In feite staan ze in het leven met een lach en een traan. Door hun miserie door, maken ze tijd om grappen te maken. Zo maakt Vincent zich schijnbaar meer zorgen over zijn erectiele functie dan over zijn leven.
Wat ik best vreemd vond aan deze film, was de zogenaamde 'shitman', een langharige man die met een zak vol uitwerpselen rondloopt op straat en af en toe een handvol naar mensen gooit. Toch kan je deze 'shitman' zien als een metafoor, een symboliek in het verhaal. De ziekte kanker is ook 'shit' die we allemaal verwensen en die ons allemaal tot in het diepst van onze ziel raakt. Het leven zorgt ervoor dat bepaalde personen de volle lading in het gezicht krijgen. Als we kanker zouden moeten omschrijven in één woord, dan is dat 'shit'. Niet zo heel raar dus, die 'shitman'.
Aanvankelijk ging ik ervan uit dat ik het niet droog zou kunnen houden tijdens deze film. Dat viel best goed mee. Er waren enkele stukken waarbij ik met een krop in de keel zat maar er waren evengoed scènes die me aan het lachen brachten. Toch denk ik dat deze film zeer confronterend kan zijn voor mensen die zelf kanker hebben of voor mensen waarvan een naaste vecht tegen deze ziekte. Zij zullen situaties zien die ze herkennen, waarvoor ze vrezen en die ze het liefst zo snel mogelijk vergeten.
'When you go, you stay' was de ondertitel van de film. Ik denk dat ik daar geen tekening bij moet maken.
De film 'All of us' is een tragikomisch verhaal van huisvrouw Cathy (Maaike Neuville), die lijdt aan borstkanker en nog maar enkele maanden te leven heeft. Ze komt terecht in een praatgroep voor terminale patiënten, geleid door therapeute Els (Barbara Sarafian) die in een midlifecrisis zit en eigenlijk zelf problemen heeft. Cathy licht haar familie bewust niet in over haar toestand, maar ze heeft een plan. Ze wil dat haar jongere zus, na haar dood, haar rol in haar gezin overneemt, als vrouw én als moeder. Haar zus ziet dat echter niet zitten.
In de praatgroep leert Cathy lotgenoten Elisabeth (Joke Devynck), Philippe (Bruno Vanden Broecke) en Vincent (Jan Hammenecker) kennen. De dood zit hen alle vier op de hielen, maar ze hebben allemaal hun eigen manier om ermee om te gaan. Het enige wat hen bindt, is de angst. In de praatgroep komen ze van elkaar te weten wie ze zijn en wat ze doen.
Ondanks het feit dat het centrale onderwerp kanker is, is 'All of us' geen trieste bedoening waarbij je jouw zakdoek te allen tijde bij de hand moet hebben. De regisseur noemt de film dan ook een 'tragikomisch verhaal over het leven'. Het is een film die je doet lachen door je tranen heen. Dat heb ook ik ervaren. Ondanks het feit dat ik het schrijnend vond dat een huismoeder haar gezin moest achterlaten, waren er ook momenten waarop mijn lachspieren werden getraind.
Natuurlijk wordt er in de film niet gelachen met kanker en met de dood, want dat kan absoluut niet door de beugel. Wel wordt er gelachen met de knulligheid waarmee er met het naderende einde van de personages wordt omgegaan. Ook de personages zelf doen soms uitspraken die je aan het lachen brengen. In feite staan ze in het leven met een lach en een traan. Door hun miserie door, maken ze tijd om grappen te maken. Zo maakt Vincent zich schijnbaar meer zorgen over zijn erectiele functie dan over zijn leven.
Wat ik best vreemd vond aan deze film, was de zogenaamde 'shitman', een langharige man die met een zak vol uitwerpselen rondloopt op straat en af en toe een handvol naar mensen gooit. Toch kan je deze 'shitman' zien als een metafoor, een symboliek in het verhaal. De ziekte kanker is ook 'shit' die we allemaal verwensen en die ons allemaal tot in het diepst van onze ziel raakt. Het leven zorgt ervoor dat bepaalde personen de volle lading in het gezicht krijgen. Als we kanker zouden moeten omschrijven in één woord, dan is dat 'shit'. Niet zo heel raar dus, die 'shitman'.
Aanvankelijk ging ik ervan uit dat ik het niet droog zou kunnen houden tijdens deze film. Dat viel best goed mee. Er waren enkele stukken waarbij ik met een krop in de keel zat maar er waren evengoed scènes die me aan het lachen brachten. Toch denk ik dat deze film zeer confronterend kan zijn voor mensen die zelf kanker hebben of voor mensen waarvan een naaste vecht tegen deze ziekte. Zij zullen situaties zien die ze herkennen, waarvoor ze vrezen en die ze het liefst zo snel mogelijk vergeten.
'When you go, you stay' was de ondertitel van de film. Ik denk dat ik daar geen tekening bij moet maken.
Reacties
Een reactie posten